რეპორტაჟი მომავლიდან ნამდვილი, ძველი ტრადიციის მიმდევარი მეთევზე, ბოლო ანკესის წვერზე წარმოგებულ თევზს, ანკესის ტყვეობიდან ფრთხილად ათავისუფლებს. წამონაგებ ლაყუჩზე ეამბორება მას (თითქოს ებოდიშება ამით) და თავდახრილი ამ მაგიური სიტყვების წარმოთქმით: ,,გმადლობთ ოქროს თევზო“ უბრუნებს მას ისევ უკან მის გამომზრდელ დედაბუნებას - მდინარის, ტბის, ზღვის, ვრცელი უკიდეგანო ოკეანის თუ მცირე გუბურის წყალს, რათა ხვალ მან კვლავ გაუწიოს შემწეობა, კვლავ გაუმართოს ხელი, რომ არ დაიდოს ცოდვა უკანასკნელი თევზისა, არ ამოწყვიტოს ჯიში სათევზეთისა - უნებურად. ამ ძველთაძველი რიტუალის შესრულების შემდეგ მეთევზეები წყლის პირას კოცონს ანთებენ, იქვე მცირე სუფრას შლიან მთელი დღის ნამუშაკარნი, საგზალს შეექცევიან, საკვებს ზედ სასმელსაც აყოლებენ და თან ათასგვარ გასაოცარ ამბებს ჰყვებიან, მათ შორის რაღა თქმა უნდა ოქროს თევზისასაც. მონადირეებსა და მეთევზეებს აბა სხვა ვინ შეედრება მათ თავს გადამხდარი თავგადასავლების საინტერესოდ თხრობაში? მეთევზეთა რამდენიმე ასეთ ნადიმს მეც შევსწრებივარ და ერთ-ერთი მათგანის მეტად ხატოვნად მონათხრობი ამბავიც განსაკუთრებით დამამახსოვრდა. მეთევზეები ნადიმის ბოლოს რომ აიშალნენ, ძუებზე აასხეს იმ დღეს მათ მიერ დაჭრილი თევზები და ასე ხელდამშვენებულები ქუჩებისკენ გაეშურნენ გამვლელ-გამომვლელ ხალხში მათ გასაყიდად. მე კი დიდხანს ვიჯექი მდინარის პირას კოცონთან და რაც მათგან მოვისმინე ის ჩავიწერე კიდეც, რამაც საბოლოოდ ასეთი სახე მიიღო: თავისი ჰამქრის სანიშნო ყელსაბამით, მესაკრავეთა უსტაბაშსავით მკერდდამშვენებულმა მსაჯმა რომ მეზურნესავით გაბერა ლოყები და მედუდუკესავით ენერგიულად ჩაჰბერა სასტვენს, მოედნის სხვადასხვა მხარეს მანამდე მანეკენებსავით თავმომწონედ გახევებული, უქმად ასვეტებული ფეხბურთელები, ელდანაკრავებივით ერთბაშად ამოძრავდნენ ერთმანეთის საპირისპიროდ, მორკინალ ტახებსავით საომრად აჯაგრულები.