ალექსანდრე დევდარიანი სახელგანთქმული პიანისტია. ამბავს ის გვიყვება. ესაა წიგნი მუსიკაზე და ხმაურზე. აქ პროტაგონისტი სწორედ მუსიკაა და ხმაური მისი ანტაგონისტი. რომელიც ვერ იტანს ჰარმონიას. მუსიკას. სიგიჟისა და გაუცხოების, ხმაურისა და მძვინვარების, შექსპირისეული და ფოლკნერისეული და ასევე მითოლოგიური სიმბოლოები, ამ რომანთან ძალიან ახლო კავშირშია. ალექსანდრე დევდარიანის მონათხრობის გარდა, რომანში აბსოლუტურად ნოვატორული იდეაა გამოყენებული, ესაა ავტორისეული ნარატივი, რომელიც ტექსტის თავებშორის სივრცეებში ჩნდება. მაგალითად ასეთი სათაურით: „პირველ თავამდე“ ან „პირველსა და მეორე თავს შორის“ ან „მეორე და მესამე თავს შორის“ და ა.შ. ასეთი თხრობისას ჩვენ რომანის მთლიან სურათს უჩვეულო ტემპით აღვიქვამთ, რადგან ალექსანდრე დევდარიანი ოცდამეერთე საუკუნის სრულიად რეალისტურ, პირველ თორმეტწლეულზე ყვება. განსაკუთრებით კი ბოლო სამ წელიწადზე, 2010-დან 2013-ის დადგომამდე. ხოლო თავებსშორის ჩასმული ავტორისეული ნარატივი, მისი კომაში ყოფნის სამ დღეზე გვიამბობს. დიახ პროტაგონისტი კომაშია. ის კომიდან მეოთხე დღეს გამოდის და ამბავს „იქიდან“ ყვება. მანამდე კი ერთი გარემოება მას მთლიანად ახვევს თავბრუს. ის უცნობი პიროვნებისგან უცნაურ ბარათს ღებულობს. ბარათზე კი მხოლოდ ერთად-ერთი წინადადება წერია „დასასრულისა და დასაწყისის საზოგადოება“.