ხანდახან მგონია, რომ ჩვენ კიდევ ვართ სადღაც, რომელიღაც განზომილებაში პარალელურად ვარსებობთ. იქ სხვა ხალხს ვიცნობთ, სხვა სახე და სხვა საქმე გვაქვს. როცა იქ ვართ, აქაური არაფერი გვახსოვს, როცა აქ ვართ, იქაურობა გვავიწყდება. მგონია, მხოლოდ აქაც კი ადამიანს რომ შეეძლოს, ორი დაიბადებოდა, ერთი - ცხოვრებისთვის და ერთიც - თავის თავისთვის.