არსებობს ბევრი რამ, რისი დავიწყებაც შეუძლებელია, განსაკუთრებით საკონცენტრაციო ბანაკის საშინელებათა. წამების სურათები გონებაში კინოფირივით ცოცხლდება და სიძულვილი, უმწეობა, შურისძების წყურვილი და შიში კვლავ გახრჩობს - შიში სულის დამღრღნელი, გამომფიტავი... თურმე ამის დაძლევა მწამებელთან შეხვედრასაც შეუძლია, ამ წუთებმა შეიძლება მიძინებული მიტევების უნარიც დაგიბრუნოს და იმასაც მიგახვედროს, რომ ის, ვინც ერთ დროს უძლეველი გეგონა და მისი ტყვე იყავი, ყველაზე სუსტი და მხდალი ყოფილა... და ძველებურად გულქვაც. რავენსბრიუკის ქალთა საკონცენტრაციო ბანაკის ყოფილმა პოლონელმა ტყვეებმა კასიამ და ზუზანამ ტყვეობის ოთხი წლის განმავლობაში დაკარგეს ძვირფასი ადამიანები, ჯანმრთელობა, მაგრამ ომის შემდგომ უფრო მეტი შეიძინეს - მსოფლიოს თანადგომა, ერთგული მეგობრები, ოჯახი, შვილები და მომავლის იმედი.