ორჰან ფამუქის "ფარული სახე" განსხვავებული ტექსტია, კინოსცენარის ფორმატი საშუალებას აძლევს ავტორს, რომ აქცენტი არა სიუჟეტზე, მოვლენებზე, არამედ დიალოგებზე, აღწერაზე, ერთი შეხედვით უმნიშვნელო წვრილმანებზე გადაიტანოს, რაც ადამიანთა თუ მათი საყვარელი რეალური ანდა ირეალური ქალაქების ფარულ სახეს წარმოაჩენს.... ხოლო რომელია ნამდვილი სახე? ის, რაც ერთი შეხედვით ჩანს, თუ მეორე, ფარული? - ამის გარკვევა მკითხველის პრიორიტეტია... "- აქ, ამ ქალაქში როგორ გადის დრო? - არ გადის! აქ სიკვდილამდე დროის გასვლას უნდა ელოდო..." იქნებ სწორედ დროა ფარული სახის ამოცნობის ერთადერთი საშუალება?