ვახტანგ ჯავახაძე მკითხველის წინაშე თავიდანვე მომწიფებულ პოეტად, სიტყვის ისეთ დასრულებულ ოსტატად წარდგა, თითქოს ეს მაღალი ოსტატობა თავისით, სულ იოლად მისცემოდეს, ყოველგვარი შრომისა და დაძაბვის გარეშე. მის ლექსს ათას სხვაში გამოიცნობდი. ეს იყო ერთ მოულოდნელ პოეტურ იდეაზე ასხმული ფაქიზი, ცოცხალი ლირიკული ხვეული, რთული და ამავე დროს გამჭვირალედ სადა, ფიქრიანი და თან მუდამ უაღრესად ფხიზელი