ხატკეთილი ანა თავის მიჯნურთან ერთად XVIII საუკუნის ვენეციაში ცხოვრობს. ისინი ფერისმცვალებელი ქვის ბეჭდისა და ფეხიანი სასმისის ძირზე წარწერილი უცნაური გამონათქვამის საიდუმლოს გამოცნობას ცდილობენ. ვენეციურ არხთა ტყვიისფერ-ნაცრისფერი წყლები, ისრით განგმირული გონდოლიერი, ბერიკაცი, რომელიც სკარლატის უკრავს, მოკარნავალე ხალხის თვალწინ სამიჯნურო რომანის კვანძის გახსნა და სიუჟეტის სხვა პერიპეტიები საიდუმლოს სწორ ახსნასთან არ გვაახლოებენ. თითქმის სამასი წლის შემდეგ სერბი მწერალი და მისი ცოლი ლიზა კვლავ წააწყდებიან ქვის ბეჭდის, გამონათქვამისა და „ღვთისმშობლის ცრემლთა “ გამოცანა-საიდუმლოს. პასუხის ძებნა-ძიებაში მწერალი აყენებს სხვა სხეულის თეორიას: სხეული, რომელიც, ბიბლიის თანახმად, მკვდრეთით აღმდგარ ქრისტეს ებოძა, გარკვეულ ვითარებაში შესაძლებელია, რომ ადამიანსაც ხვდეს...