„გიორგი კეკელიძის ლექსიდან ერთ სტრიქონს გავიხსენებდი - “და მე დავლეწე ლექსებიდან დაწნული ღობე”, რომელიც თავისი მნიშვნელობით, გალაკტიონისეულ “მაქვს მკერდს მიდებული/ ქნარი როგორც მინდა”-ს უახლოვდება. თუკი შევთანხმდებით, რომ პოეტური ენა მეტაფორულია, პოეზიის ღირსებაც მისი მეტაფორულობით და ენის გაცოცხლების შესაძლებლობით, ანუ თვით პოეტის სიტყვების პერიფრაზირებით რომ ვთქვათ, “სიტყვის ურდოებისთვის ფერადი სამოსის დართვით” განისაზღვრება. ამას კი ყველაზე უკეთ გიორგი კეკელიძის პოეტურ ფიგურებში, გრამატიკულ სტრუქტურებში, სხვადასხვა ტექსტს შორის ალუზიური პარალელების გავლების უნარში და, საერთოდ, მის ესთეტიზებულ პოეზიასა და მეტაფორებში ამოიკითხავთ.“ - ლევან ბერძენიშვილი