პაატა შამუგია მიმართავს წერის ისეთ პრაქტიკას, რომელიც დაკავშირებულია უართან – ის ენობრივ დაუმორჩილებლობას უცხადებს პოეტურის ტრადიციულ გაგებას ქართულ პოეზიაში. ამ ტექსტების სახით ჩვენ გვაქვს პოეტური გამოთქმის ტიპი, რომელიც ჩამოყალიბებულია, როგორც განსხვავებული ენების საკუთარ სამოქმედო არეალში მოქცევით და გადათამაშებით, ისე კიჩის ინსტრუმენტალიზებითა და პოეტური იმიჯების (პოეტი-ექსპერტი, პოეტი-ლირიკოსი, პოეტი-ტრიბუნი...) განუწყვეტელი ცვლით, რაც ვლინდება რელიგიური თემატიკის დამუშავებაში, ლექსების ყოველდღიურ თემებზე ორგანიზებაში ან პოლიტიკურ კომენტარებში… -- გიორგი ხასაია