ზოგიერთი საფრთხე ისეთი საცქერია და იმდენად შორს დგას ცნობიერების მიღმა, რომ ცნობიერება მათ ნამდვილობას არ აღიარებს და მოახლოებულ განსაცდელს საფრთხის ყოველგვარი შეგრძნების გარეშე ეგებება. ადამიანი, რომელიც ცუნამის აღმართულ ტალღას, მომქროლავ ზვავს ანდა ქარბორბალას ძირს დაშვებულ მბრუნავ ხორთუმს შესცქერის, შეშდება, ადგილიდან ვერ იძვრის – არა იმიტომ, რომ ან ეშინია, ანდა იცის, გარდაუვალ ბედისწერას ვერსად გაექცევა. არა. უბრალოდ, ვერ იჯერებს, რასაც ხედავს, უშუალოდ მას რომ ეხება.